این چند روز

همیشه پک زدن های تکراری اش را نگاه میکردم ... بعضی وقت ها حسودی ام میشد که بعضی ها میتوانند با این سیگار خود را آرام کنند ، فکرشان راحت شود ... و دنیا عین خیالشان هم نباشد

نمیدانم خوشحالی را در کدام قسمت از زندگیم گم کرده ام ...

امشب هنگام برگشت از بیرون و گشت و گذار در شهر کوچکمان ..که کل لذتمان شده مسخره کردن پارکی که اسمش را به ترکی گذاشته ایم "حاجی پارکی"-پارکِ حاجی- که یک پیرمرد به اصطلاح بچه باز قبلا زیاد در آن قدم میزد؛

به او گفتم :"چرا باید همیشه موقع برگشتن دپرس باشیم؟" حرفی که قبلا ... موقعی که همیشه از خود کشی از این طور چیز ها به من میگفت، خیلی میزد .

پشت کنکور بودیم و همان قطره امیدی که داشتیم از دست داده بودیم ، خیلی سیگار میکشید  من چندبن بار خودم در تنهایی کشیده بودم ... تا شاید من هم بتوانم از این طریق کمی راحت شوم ... ولی نه .. نشد .

پیشش نکشیدم ... که بشوم پایه دودش ... و هر دومان تباه بشویم.

وقتی جواب کنکور آمده بود... میم مکانیک روزانه قبول شد ... و روزی که جواب ها امده بود داشتم به شهرمان برمیگشتم ... تماس های مکرر و اینکه در آخر برادرم گفت خاک بر سرت ... هیچ چیزی قبول نشدی و تلفن را قطع کرد .

شاید داشتم ناامید ترین 10 دقیقه زندگی ام را سپری میکردم که زنگ زد و گفت که مکانیک قبول شدی دیوانه !

من که داشتم پرواز میکردم ...و علی هم میگفت بیشتر از خودش برای من خوشحال است .

ولی نه ... مثل اینکه قرار نبود ما آن گم شده مان را پیدا کنیم ... این هم عادی شد.

و ما هم همان خوشحالی پشت مانیتوری خودمان را از سر گرفتیم ...

حال ... او شده وحیدِ پشت کنکور ...و وحید شده-او-آن زمان که پشت کنکور بود 

...

و باز هم روحیه هایی که در دوران قبل کنکور رد و بدل میشد ... "وحید ترمت را خوب بخوان که چیزی مهمتر از درس و دانشگاه نیست."

و روز تمام شد...به خودم آمدم .. که بار دوم پرسید "من باید از پل رو گذر رد شوم و کجا پیاده ات کنم؟"

من هم که حواسم اصلا در خودم نبود .. شاید 200 متری دور تر از آن جایی که باید پیاده میشدم ... پیاده شدم.