مهیب ترین ساعت های پاییز بی شک ساعت ۷ عصر است جایی که نقطه فروپاشی کامل روز است بدون حتی تلالو یک اپسیلون از یک خاطره یا تشعشع نور، دریغ از نوک سوزنی به جا مانده از روز، جایی که شب به ناگاه بر پیراهن تو، بر سقف خانه ات، بر چروک های نارس پیشانی ات می نشیند و تو دستت را زیر چانه ات می گذاری به مانند اندوه یک زن قالی باف که دار قالی را پایین می کشد. ساعت ۷ عصر پاییز، نقطه ای از روز با حس وهم انگیز بی گانگی با خود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر